Een rare week

Net nu deze week is er veel stroom uitval. Als de stroom er uit ligt dan kunnen we niet op internet, koken, met school bezig, series kijken etc. Op deze momenten moeten we terug naar de basics. We koken dan op vuur, de laatste beetjes uit onze computers en telefoons maken we leeg en we gaan dan over op het lezen van een boek, een potje schaak, het om ons heen kijken, het verkennen van de stad, of het werken met de mensen hier.

Het is raar om deze week in Zambia te zijn. Mijn lieve, leuke, vrolijke en spontane tante is vorige week overleden aan de gevolgen van kanker. Na vijf jaar hard te hebben gevochten hield het hier voor haar op. Ik word er een beetje verdrietig van als ik er aan denk. Tussen de stroomuitval door ben ik naar de Wifi gelopen om te kijken of er al meer nieuws was.. En daar had ik het verwachte smsje. Overleden die middag. Daar sta je dan met je telefoon in het donker, buiten, met harde wint. Eigenlijk verlang ik elke keer als ik naar de Wifi ga een liefdevol smsje of een leuk berichtje van thuis te lezen, maar dit hoort er helaas bij. Niet alle berichten zijn leuk.. Ik probeerde het op me in te laten werken... toch is het heel anders om dat hier te horen. Het is net of het er niet is terwijl ik wel heel goed weet dat het er wel is... Maar de sfeer van thuis en de mensen die haar gekend hebben die ontbreekt waardoor het een soort onwerkelijk gebeuren lijkt. Maar het was toch echt zo. De hele week heb ik veel gedacht aan de familie, aan mijn lieve oom en tante en aan het moment dat ze nog bij de rugby waren om het monument van het hek, de koffer en de fiets te onthullen, maar ook aan de verjaardag van oma die 80 werd en waar een groot deel van de familie Koers was, waaronder ook mijn neefje en zijn vrouw en mijn oom en tante. Ik denk terug aan de courgette die Gert niet lust en hoe Annemieke hem daarmee de gek aansteekt.. Of de bananencake/taart... Maar goed het is er echt. Ongeveer drie jaar geleden ben ik met papa nog mee geweest naar de Alpe dhues om daar te kijken hoe ze samen naar boven zijn gefietst. Ze hield erg van fietsen. Met mijn gedachten bij Gert, Annemieke, Michel en Chantal.

Gelukkig kon ik deze week ook aan leuke dingen denken en mijn zinnen wel wat verzetten. Ik ben met Cindy en Hessel voor het eerst uit geweest in Zambia. Hoe dit werkte wisten we nog niet, maar dat gingen we uitvinden. We wisten een beetje de richting waar er iets kon zijn. We liepen daar de straat in en het was een beetje donker. Er is weinig straatverlichting. De verlichting die er is, is die van winkeltjes en dergelijke. Overal hingen jongens op straat en vroegen ons om een taxi rit. We liepen het eerste de beste kroegje in waar veel muziek vandaan kwam. We vroegen hier om een Mosi(bier) en hebben de barman gevraagd waar we hier uit konden gaan en hoe dat hier werkt. Er zijn twee grote discotheken. Er wordt geen entree gevraagd en ze zijn open vanaf 18.30. In dit kroegje hebben we wat mensen gesproken en zijn na ons biertje doorgegaan naar de discotheek achter de Shoprite.

Bijna daar wisten we de weg niet en vroegen we weer iemand hoe we moesten lopen. Hij ging er ook heen en we konden wel met hem meelopen. We liepen een donkere onverharde weg op. En de onverharde weggetjes hier zijn mega onvoorspelbaar... en daar lag ik dan.. op één knie. Ik was uitgegleden omdat de weg opeens een stuk naar beneden liep wat ik niet kon zien. En door alle kleine steentjes, het zand en mijn slippers gleed ik uit. Ik zei tegen die jongen dat ik het wel een bijzondere plek vond voor een discotheek zo achteraf. Na ongeveer 500 m waren we er dan. Een gezellig plekje met allemaal lichtjes, een omheinde buitenplek met tafels en stoelen en allemaal huisjes/hutjes die van de ene in de ander overliep. Bij sommige waren er grote raampartijen zonder ramen zodat je van buiten naar binnen kon kijken. We liepen naar binnen en in de ene ruimte kon je tv kijken waar voetbal op was, de andere aan de bar hangen of aan statafels, bij weer een andere ruimte was er een pooltafel en waren er gokkasten. De poolballen waren kleiner dan in NL en de zwarte bal was zwaarder. De kleuren op de ballen waren ook anders. De gokkasten waren klein en er stonden Afrikaanse dieren op met blanke porno achtige vrouwen.

In weer een andere ruimte kon je dansen. Hier was het warm en ze hadden een rookmachine aan. Mensen geven hier niet echt om zichzelf wassen en deo en het stonk er dan ook wel een beetje. Je ziet hier bijna niemand roken. Roken moet ook buiten. Er zijn veel al mannen in het uitgaansleven en de vrouwen die je ziet zijn vaak sexworkers. De mannen dansen intens met elkaar. Zoals de vrouwen in NL soms met elkaar dansen en schuren. Wat wel bijzonder is.. Homofilie is namelijk illegaal in Zambia. Mannen die goed bevriend zijn lopen ook hand in hand. Dat zag er de eerste keer heel raar uit.

De jongen die ons de weg had gewezen was de hele avond met ons op stap. We zijn nog naar een andere discotheek geweest die wat minder sfeervol was. Hier eindigen de Zambiaanen hun avond uit. Rond een uurtje of 00:30 werden de mannen vervelender. Je kon merken dat er meer drank in die koppies zat. Er waren al weinig vrouwen en dan waren we ook nog eens muzungus(blanken). Erg interessant, maar niet voor ons... We zijn maar naar huis gegaan. Tinto de jongen die ons de weg had gewezen liep met ons naar een taxi en bracht ons thuis. De jongen bij wie we instapte was zijn buurman die lag te slapen tot hij een klant zou krijgen. We zaten met elkaar in de auto en ik hoorde een boel gebonk en de auto schokte wat. Ik zei in mijn beste Engels tegen de beste man dat zijn band wel eens lek kon zijn en of die de band niet even zou verwisselen. Dat gingen we dus doen. Hij probeerde eerst de band nog op te pompen, maar geloof mij die stond kats op de velg en was kats kapot. Hij haalde zijn reservewiel uit de achterbak en die was echt 10 maten te klein, maar ging er wel onder. Zo heeft hij ons naar huis gebracht, veilig en wel.

Afgelopen zondag ben ik weer naar de kerk geweest. Mensen stellen dat hier erg op prijs. Dat is een stukje vertrouwen opbouwen en open staan voor de cultuur. Het was een erg warme week en het zweet gutste na 1 minuut al van onze lichamen af.
Verder zijn we deze week begonnen met ons tweede project. We zijn al begonnen aan het project van de tienermoeders en hebben deze week ook onze eerste afspraken gemaakt om een project op te starten met sexworkers.

Vrijdag gaan we ons eerste tripje doen. We gaan naar South Lulangwa Wildpark. Het mooiste wildpark van Zambia. Omdat de regentijd nog niet is begonnen is dit de mooiste tijd om wild te spotten. Het gras is vrijwel dood en als het regentijd is staat dit soms wel 2 meter hoog. Jullie horen snel hoe dit is geweest en welke dieren we gespot hebben...

Lieve en dikke knuffel van Roos
PS. de nieuwe foto's staan op het vorige blog denk ik.