Emiel & Roos deel twee

De busreis naar Chipata begon met een hysterische vrouw in de bus die geen kaartje had en toch mee wou. Ze krijste en verzette zich hevig en bad tot God of hij haar wou helpen met de mannen die haar aanvielen. Uiteindelijk een kwartier later hebben ze haar met 6 man de bus uitgetild. 05.15 We konden gaan. De twee Nederlandse meiden naar Lusaka terug naar huis, Emiel en ik naar Chipata in de oost provincie en Geoff naar Lilongwe Malawi om vanuit daar weer naar the U.S.A. Te vliegen. Het eerste deel van de reis voorliep voorspoedig. Mooi op tijd in Lusaka om daar met de volgende bus te gaan. Hier namen we afscheid van de meiden en gingen wij met ons drieën verder. We kwamen bij een wat onbetrouwbare busmaatschappij uit... Maar ja we wouden graag vandaag nog verder. De bus stonk naar geitenstront en we zaten opgevouwen als sardientjes in een blik. De reis duurde erg lang. We begonnen met dat de bus nog vol getankt moest worden. Halverwege bij de overgang van de Luangwa werden we tot stilstand gebracht door een roadblock. De mannen buiten wouden geld en de sfeer in de bus werd steeds grimmiger. De chauffeur was niet van plan te betalen en er was best wel een dreigende sfeer. Al die mannetjes van de overheid hier hebben dikke wapens om hun schouder hangen... En je weet gewoon als buitenlander niet of het normaal is of niet... Alle mannen in de bus gingen als haantjes naar buiten om de chauffeur bij te staan en die mannen eens even de waarheid te vertellen. Het mooie hiervan is dan wel dat er dus een enorme sociale controle is voor elkaar. Je laat de chauffeur niet in zijn eentje hier voor op staan.. Je gaat samen het probleem aan. Ik denk na 20 minuten en een boel spanning verder reden we dan toch weer om uiteindelijk om 23.15 in Chipata aan te komen. Hier namen we een taxi en bij thuiskomst wachtte Manon al op ons en Cindy kwam nog even uit bed. Snel even kletsen en we zijn gaan slapen.

Mary mother of God-Compound Navutika-We are suffering
Wat niet mag ontbreken aan het kennismaken aan Chipata is de kerk. Daar werk ik per slot van rekening voor en de hele bevolking bouwt hier een bestaan omheen. Essentieel om de dingen en het Afrika gevoel meer te begrijpen. De rituelen zoals gebruikelijk kwamen weer voorbij. Cindy haar moeder is ook net aangekomen en we moesten van Father Joe onze bezoekers voorstellen. Daar stonden we opnieuw voor in de kerk ons zegje te doen. Na de tijd konden we weer genieten van het typische Zambiaanse eten. Emiel voelde zich wat bezwaard. Een uitzonderingspositie eerst al voor in de kerk, het voorstellen en nu met de fathers mee eten. Dat gevoel ken ik van de eerste weken. Maar ja ik heb geleerd het allemaal maar te laten gebeuren, want zo willen zij het graag.

Saturday market, Capata downshops en de tiener(moeder)s
Met Cindy en haar moeder gingen we op verkenning uit in Chipata. We lieten onze wandeling zien naar het centrum, eerst via het bishopsoffice, toen langs de alternatieve carwash, de pizza tent, de spar en toen naar de markt waar we altijd verse groenten halen. Hier waren ze bezig met een mega boom neerhalen. Twee mannen aan een zaag en één met een bijl aan de kant waar die moest vallen. De marktjes eromheen verlaten en leeg. Hoe kon dat ooit goed gaan. Een mega boom. ( De volgende dag zagen we dat het precies zo was gegaan zoals gemoeten) We liepen de markt over. Langs de plek waar ze veel kruiden verkopen, waar ze veel vis verkopen en uiteindelijk een plek waar ze rupsen verkochten. Deze worden in grote getale aangeboden. Emiel en Cindy trokken de stoute schoenen aan en hebben ze geproefd. Mij niet gezien. Hierna liepen we naar Capata. Een andere compound in Chipata. Hier zijn wat winkeltjes waar je spulletjes en souvenirtjes zou kunnen kopen. Wel het traditionele spul wat de bevolking ook koopt, want winkeltjes a la wereldwinkel zie je hier niet. (Alleen in Livingstone) Voor we wat gingen eten brachten Emiel en ik een chitenga die hij had uitgekozen in Lusaka naar een kleermaker die aan de straat zijn werk deed. Leuk om te zien dat hij direct bezig ging. We hebben even wat gegeten, nog wat rondgelopen en het shirt weer opgehaald. Het was prachtig geworden. In 1 1/2 uur een prachtig blouseje en het maken koste ons 30 kwacha en dat is ongeveer 3,50 E. Hierna gingen we naar Navutika om de meiden van het tienermoeder project weer te zien. De week dat ik weg was is er opeens veel gebeurd in de projecten wat mooi is, maar ik natuurlijk wel jammer vind. Vlak voor ik weg ging liep het namelijk voor geen meter. Nu waren er weer wat meiden en we behandelde het onderwerp HIV/aids. Leuk dat Emiel dit heeft kunnen zien. Hierna weer met de minibus terug naar huis.

Sexworkers en Zambiaans eten
We zouden vandaag met de meiden van dit project gaan koken voor de groep en onze gasten en natuurlijk voor onze collega’s en de meiden zelf. Vera had de dag ervoor al boodschappen gedaan met twee meiden en dit initiatief kwam volledig van onze kant. Er is weinig geld en wij als groep hebben dit mooi kunnen bekostigen voor +- 30 E hebben we voor ik denk 25 mensen eten gemaakt. Ze koken hier op houtskoolbranders en hier stonden er drie van klaar. Zaken met groenten en twee levende kippen. Die werden vakkundig geslacht door de meiden. Hierna in een bak kokend water om ze beter te kunnen plukken. Alles gaat heel hygiënisch. Niet qua Rob Geus standaarden, maar goed genoeg om te weten dat dit allemaal betrouwbaar is. Wat geholpen met snijden en tussendoor zijn Emiel en ik nog even chitenga’s gaan kopen in Capata. Daarna naar de kleermaker gelopen, want Emiel laat er een pak van maken. De maten opgenomen en als het goed is kan ik het deze week ophalen. We gaven de man en zijn vriend een banaan en Cola terwijl we aan het wachten waren. Wat ze geloof ik erg leuk vonden. Weer terug naar het koken. Snel wat fruit gehaald en heerlijk kunnen toekijken en af en toe wat doen hoe de meiden Zambiaans eten bereide. Na de hele ochtend buiten gekookt te hebben konden we dan rond 15.00 beginnen aan ons programma. Een openingsgebed, introductie van onze werkgever, het voorstellen van iedereen aan elkaar en dansen... Niks zonder dansen en zingen. Dit is een goede sfeermaker. Typisch Zambiaanse dans en zang. Hierna konden we gaan eten. Eerst de handen wassen. Er was rundvlees, kip, nshima, rijst, aardappelen, koolsalade, pindaprutje, pompoenbladeren, soyabonen, okra, tomatensausje en weet ik wat ik nog maar mag vergeten.... Heerlijk genieten van alle verschillende volle smaken en eigenlijk zo eenvoudig. Met een volle buik nog wat spelletjes gedaan, afgesloten met een gebed en afscheid genomen van de meiden. Een lange leuke dag.

Laatste dagje met Emiel.
De groep is vanochtend erg vroeg vertrokken naar Livingstone. Ik en Emiel alleen in ons huisje wat ook wel even lekker was. S ochtends boodschappen gedaan op de markt en bij de Shoprite en hierna een Hongaars stoofpotje gemaakt. Gezellig ouderwets samen de hele dag in de keuken staan. Een beetje gekletst, relaxt gedaan, gegeten, film gekeken, tas ingepakt en genieten van onze laatste dag samen... Wat is de tijd snel gegaan.

02.45 de wekker
De wekker ging. Pikkedonker op weg gegaan naar het busstation. Nog niet goed wetend hoe ik weer thuis zou komen. Hopelijk met een betrouwbare taxichauffeur. Een beetje zenuwachtig voor Emiel zijn vertrek. Vlak voor het busstation nog even wat intiemer afscheid genomen (dat zie je namelijk niet veel op straat) en eenmaal daar ging alles heel snel. Tas in de bus en direct had ik contact met een jongen. Het bleek de zoon van de baas te zijn en die wou me direct wel naar huis brengen. Ik heb het aanbod geaccepteerd. Een snelle kus en weg was ik. Thuis een ontzettend raar gevoel. Helemaal alleen voor de komende 6 dagen en Emiel ook nog eens weg.. Die had eerst nog een lange busreis voor de boeg. Om 13.00 was hij op het vliegveld. Een halte eerder uitgestapt, een goedkopere taxi en heel wat minder Lusaka stress. Zijn vliegtuig zou pas om 21.45 vertrekken.. Maar ja met de lange busreizen beter save than sorry. Je weet maar nooit of je pech krijgt of wat. Super raar. Ik heb de hele dag met Emiel mee gewacht en weten dat hij nog in Zambia was... Wel raar. Uiteindelijk de volgende dag veilig aangekomen in Düsseldorf in zijn korte broek en met zijn teenslippers aan.

De rest van de dagen dat ik alleen was heb ik niet veel gedaan. Series gekeken, dagboek bijgewerkt, begonnen aan mijn fotoboek, gewassen, gekookt, geslapen, tja.... Niet erg veel eigenlijk. Ik had meer willen doen. Maar ja dat was nou eenmaal niet zo.

En vannacht dan eindelijk de rest weer thuis. :) blij met weer wat aanspraak en gezelligheid.