Haat en liefde voor Afrika leven naast elkaar :)

Emiel ophalen.. Ik vrees dat dit een lang blog wordt. Te lang niks geschreven en te veel om te vertellen.

Daar ging ik dan.. Met de bus van 04.00 naar Lusaka, de hoofdstad van Zambia om Emiel weer te zien na 2 1/2 maand. Manon, Cindy en Marien hadden me super lief.. Weggebracht naar het busstation, want daar wil je snachts niet alleen lopen. Tussen twee big mama’s in vervolgens 9 uur in de bus gezeten. Gesqueezd, want denk maar niet dat de bussen comfortabel zijn ingedeeld. Neej het gaat om de hoeveelheid mensen die ze kunnen vervoeren, hoe ongemakkelijk dat dan ook is. Onderweg snel gestopt voor een plaspauze. Als je dit niet snel doet rijd de bus gewoon weg zonder jou. Er rijden meerdere bussen naar Lusaka en het is net een wedstrijdje onderling wie er het eerste is. Alleen vlak na deze plasstop kregen we een lekke band. Een uur later konden we weer in volle vaart verder. Prachtige natuur onderweg, het echte Afrikaanse leven en na wat half dutten en heel wat uurtjes verder eindelijk in Lusaka. Wat een drukke stad is dat. Overal verkeer en mensen. Het busstation was al niet veel relaxter. Iedereen probeert je hier te paaien om wat te kunnen slijten. Buskaartjes naar andere orden, eten, souvenirtjes, drinken en taxichauffeurs. Ik vind het maar niks om iemand te kiezen, maar deed het dan toch.. Een gast die met snelle pas naar zijn auto liep. Vlak bij de auto kwam er een andere gast bij die de chauffeur bleek te zijn. Ik sprak een prijs af om me naar het backpackers hotel te brengen. Hier aangekomen wouden ze me maar al te graag naar het vliegveld taxiën. Het maakte niet uit hoelang het zou duren, maar ik zou in totaal 220 Kwacha betalen. Ze konden nauwelijks Engels en ik kreeg al met al meer spijt dat ik deze gast had aangesproken. Eenmaal bij het vliegveld verzocht ik ze vriendelijk buiten te wachten. Ik had Emiel lang niet gezien en zat er niet op te wachten twee aapjes zenuwachtig achter me te hebben staan.

Taxi ritje

Een uur verder en daar kwam die dan eindelijk door de deuren. Helaas was het niet zoals ik gepland had, want die aapjes stonden toch nog achter me. Het was fijn om Emiel weer te zien en ook onwerkelijk en wennen. Maar fijn dat we eindelijk konden gaan. Die gasten in de auto en halverwege vroegen ze om hun geld. Ik gaf hun 220 en ze keken me erg raar aan. Nu moest ik opeens twee keer 220 betalen. Ik hield voet bij stuk en legde uit wat we afgesproken hadden. De sfeer werd al met al grimmiger. Twee opgeschoren drugskikkertjes die om hun geld vroegen. Ze stopte de auto en ik zei dat ik zou uitstappen en niet zou betalen. Ik besloot om 330 te geven en dan zouden ze ons gewoon zonder gezeik wegbrengen. Ik gaf het geld en die gast had opeens een briefje van 2 in zijn hand in plaats van 100 die ik gaf. Een vuil trucje om te zeggen dat ik dat had gegeven. Ik wist zeker dat dat niet zo was, want ik had geen rooie cent meer en had even gepind en alleen groot geld bij me. Na veel gezeik gingen ze dan verder. Ik was erg boos en Emiel hield het ook niet meer. Voor het zelfde geld rijden ze je ergens heen en overvallen ze je. Ik kende de stad nog niet en moest maar vertrouwen op dat ze ons veilig zouden wegbrengen. Eenmaal daar wouden ze meer geld zien. Dit heb ik niet gegeven en ben
weggelopen. Dit had ik me toch wel anders voorgesteld..

Lusaka
Heerlijk genoten van het feit dat we weer samen konden zijn. Onder het genot van een heerlijk kaasplankje wat Emiel had meegenomen uit Nederland. De volgende dag besloten we naar de markten te gaan in Lusaka. Het was een klein stukje lopen en omdat we gewaarschuwd waren voor zakkenrollers hadden we zoveel mogelijk van onze spullen thuis gelaten. Geen tassen bij ons en waardevolle spullen op ons lichaam gedragen. De markten waren super druk, chaotisch, intimiderend als blanke. Het gaat hier vooral om voortbestaan en niet om een mooie toeristische hoofdstad. We werden constant nageroepen. Maar wel een goede indruk kunnen krijgen van het leven hier. Sommige gasten waren wel leuk en zeiden ook tegen andere dat ze ons met rust moesten laten als ze te opdringerig deden. We liepen langs kraampjes met groenten, fruit, sportkleding, schoenen, kleermakers, slagers, kippenverkopers, visvrouwen etc. Na een uurtje of twee besloten we weer terug te gaan. Die intimiderende, oplettende sfeer en de warmte koste veel energie. De markt voorbij eindelijk even ademhalen. Ik keek achterom en Emiel was ik voor een seconde kwijt. Hij kwam bij me en zei dat een gast heb bij de arm greep en zei dat hij hem kende van Bagdad. We liepen verder en bij het hostel even wat gaan drinken. Emiel wou het geld uit zijn borstzakje pakken(achter knoopjes) en toen zagen we dat het weg was. Dat ene moment wat ik net beschreef ging zo snel. Opeens allemaal gasten, afleiding.. En weg geld.. En het was best een bedragje. Balen en een beetje verdrietig van de situatie. Zo had ik me het weerzien met Emiel niet voorgesteld. Wat een rot start. Wat gaan drinken. Even chillen, poolen en gedachten verzetten.

Tweede dag Lusaka
We zijn naar het Vrijheidsbeeld geweest van hier. Een zwarte man die zijn ketens kapot trekt boven zijn lichaam, het museum en aangiften doen bij de politie. De eerste twee waren totaal niet bijzonder. Bij de politie ging het zoals je kunt verwachten. Eerst een aantekening, toen vertelde ze ons dat het 50 kwacha ging kosten en dat we maandag het rapport konden halen. Echter zouden we dan al weg zijn en we verzochten vriendelijk om het vandaag klaar te maken. Dat kon dan toch ook. Later bleek toch weer van niet want die gast wou naar huis. We stonden er op dat hij ons wat gaf en uiteindelijk had hij een handgeschreven rapport gemaakt met officiële stempels... Hopelijk kunnen we daar wat mee.... Maar ja. We hebben niks gegeven en zijn weg gegaan. ‘S avonds samen gezellig gegeten en naar de bioscoop. Dumb and Dumber twee,.

Livingstone
Om 05.00 ging de wekker. We hadden kaartjes voor de bus van 06.00 om naar Livingstone te gaan. Het busstation was nu gelukkig een stuk minder grimmig. Iedereen ontwaakte wat en de mensen die er waren trokken niet zo aan ons. Deze busreis was wel zoals we die kennen in Europa. Airco en ruimte.... Fijn!! Om half 1 waren we in het backpackers hotel. Wouw... Wat een leuke sfeer hing hier. De aankleding was leuk en gezellig. Een barretje, zwembad, ligstoelen, tafels, sta tafels, hangplekken, pool tafel, tennistafel, mangobomen... Van alles. We hadden een tweepersoonskamer geboekt en dit was een minihuisje voor ons samen. Erg knus en gezellig. Wat rondgelopen en wat gegeten, gedronken,gekletst en naar bed.

Victoria Falls
Sochtend ging ik even een hand wasje doen en daar kwam ik een Amerikaanse man tegen. Geoff. Hij vertelde dat hij ook naar de Falls wou en we spraken af om een taxi te delen. We zouden elkaar zien in de lounge en daar wachtte hij op ons met een andere man. Dit was een Brit genaamd Gary. Hij was de dag ervoor geweest en wist een heel mooi plekje om te zwemmen aan de klif van de Victoria Falls. Geoff betaalde zijn entree en wij de taxi. Het regenseizoen is laat dit jaar. Daardoor staan de falls praktisch droog. Er is altijd wel water, maar niet veel. Het voordeel hiervan is dat je er overheen kunt lopen. Iets wat je je niet kan voorstellen als je foto’s en filmpjes ziet in de regentijd en de falls naar beneden denderen met grof geweld. Ik kon voor erg weinig geld het park in. Ik heb een tijdelijk passpoortje van Zambia en betaal de local prijs. Bij de ingang overal apen met jongen. Super leuk om te zien, maar ze zijn erg brutaal. Op naar de falls. Het eerste uitzicht was al geweldig. De falls is de grens van Zambia en Zimbabwe. Daardoor kun je alleen de Zambia kant zien, tenzij je een visa koopt voor Zimbabwe en dan ook weer voor Zambia. Onbeschrijfelijk hoe mooi, diep en speciaal het was. We begonnen onze beklimming zonder gids. Hier betaal je dik geld voor en Gary wist persslot van rekening de weg. Prachtig om te zien hoe het water de rotsen uitgeslepen heeft en hoe de natuur zich hier omheen vormt. Stroompjes waar we doorheen moesten banjeren. Op de stenen een goede grip, maar in het water glad en glibberig. We liepen richting de knife edge. Zo heet de rand van de falls waar het water naar beneden valt. Hier was een uitgeslepen gat echt aan de rand waar water in stond. Dit was ook meteen de bron voor de eerste waterval die we zagen vanaf het beginpunt. Erg eng, maar we gingen in de waterval zitten, of eigenlijk aan het begin ervan.. Super bijzonder. Een uitgeslepen, mini, privé bad, met stromend water. Terwijl er verderop een grotere commerciële is die Death pool genoemd wordt, waar je dik voor betaald. Dit spannender, intiemer en van ons alleen. De honeypot genoemd. Na gechild te hebben hierin onze wandeling gemaakt over de knife edge. Prachtige uitzichten, het water om ons heen, de rotsen, de regenbogen beneden in de falls. Het kolkende water van de Lower Zambezi. Het water wat van boven naar beneden gaat komt van de Upper Zambezi. Een geweldige dag om nooit te vergeten. Gezellig, erg warm, verband als een malle en een ervaring rijker. We konden ook nog langs de overkant van de falls lopen. Minder spectaculair na die mooie wandeling, maar zeker ook erg speciaal.

Samen wat gaan eten en terug naar het bphotel. Hier wat gechild, gedronken en twee meiden ontmoet uit NL die als verloskundigenstudenten in een mission hospital werkte in de noordelijke provincie.

Tiger Fishing
De activiteiten zijn hier allemaal belachelijk hoog. Zelfs voor onze westerse standaard. 150 $ p.p. voor 3 uurtjes vissen. Gelukkig hadden we de boot voor ons zelf. We vaarde een heel stuk de Upper Zambezi op. Onderweg krokodillen en nijlpaarden gezien. Voor de nijlpaarden moet je echt ontzag hebben, want ze tillen zo je bootje op of bijten hem aan stukken. Vissersbootjes simpelweg een uitgeholde boom met daarop iemand die hem bestuurde als punter. Best gevaarlijk, want dat stelt dus echt werkelijk niks voor. In de kolkende stromingen van de Zambezi en met de wilde dieren om je heen.
We viste met blinkertjes. De eerste keer eigenlijk dat ik ging vissen.. Ik kreeg al snel de draad te pakken (haha) en wierp de lijn uit, haalde hem weer binnen, gooide hem weer uit, haalde hem weer binnen. Stukje bij beetje vaarde we weer terug. Elke keer de hengel uitwerpen. We zaten constant vast met onze lijn en de blinkertjes aan de rotsen in het water. Sneller ophalen zei die man. Ik dacht weer vast te zitten en toen zei onze gids dat ik een krokodil had gevangen. Dit was voor 5 seconde waar. Ik had hem niet gezien en we moeten dicht langs de rand werpen. Ik had de lijn over het dier gegooid en zat dus even vast. Het beest ging naar beneden en ik kon mijn lijn ophalen. We gingen een andere techniek proberen.. Slepen..... De lijn laten zakken in het water en langzaam varen met het bootje. Nu had ik toch echt twee keer beet. Nieuw dat het voor mij was, herkende ik het niet goed en was ik dus twee keer veel te laat. Emiel en de gids zagen met tranen in hun ogen de vis omhoog springen en weg..... Ik ruilde mijn hengel met Emiel. Mijn blinkertje was duidelijk aantrekkelijker. Even dacht ik weer beet te hebben. Maar nee.... We waren zojuist over een nijlpaard gevaren en die kwam echt twee meter achter onze boot omhoog met zijn kop. Ik en de gids schrokken beide best wel. Dat had ook anders kunnen gaan. Maar prachtig wat ik net zag... En we gingen verder. We deden nog een rondje van het huis en Emiel en ik dachten dat dat het dan was. Geen tigerfish voor ons. We hadden genoten van de prachtige bootcruise op het water en van de ochtend zelf. Toen had Emiel beet. Alleen helaas gone again....... We keerde om en lieten nog een keer onze lijnen zakken. En ja hoor... Emiel weer beet. Snel binnenhalen anders springt die van de haak af. Een tigerfish van ongeveer 0.5 kg- 1.0 kg. Wat een tanden heeft dat beest en Emiel blij. That was it for today. De vis weer teruggegooid. Schijnt erg veel graten te hebben en ze eten die dus ook niet hier. We hebben ons met een voldaan gevoel laten afzetten bij een restaurantje. Terug bij het bphotel weer gechild en savonds wat met Sylvia en Fenna de Nederlandse meiden en onze vrienden van de eerste dag gekletst.

Mosi oa tunia
Het kleinste natuurpark van Zambia. De enige plek om de witte neushoorn te zien. We hadden een gamedrive geregeld door het wildpark en waren de enige die geboekt hadden. Wederom een persoonlijk tripje. We pikten nog twee mensen op die de walk gingen doen door het park. Toen vertelden ze dat je de neushoorn helaas alleen kunt zien bij de wandeling. Des al niet te min...Heerlijk met zijn tweeën door het park gereden worden met onze privé gids. Hij vertelde over de grote beesten, maar ook over de kleintjes, de insecten, de natuur en de sporen die ze achterlaten. De olifanten trekken weg uit dit park en steken de Zambezi over naar Zimbabwe omdat in dit park veel zwarte grond is. De zwarte grond wordt modder en dan komen ze vast te zitten. Het wild heeft hier verder weinig vijanden. Het park is te klein voor leeuwen. Deze trekken alleen soms door het park heen net als de hyena's. We zagen Zazu van de Lion King, Poemba en nog veel meer beesten. Een prachtig wild zwijn, een beetje kreupel, gehurkt op zijn voorpoten om te eten. Prachtige slagtanden en drie gele vogeltjes op zijn rug. Om dit beestje heen impala’s en buffels en andere prachtige vogeltjes. Wat een mooi plaatje. De impala’s hebben zwarte strepen rond hun geslachtsdelen. Dit trekt warmte aan en daardoor minder insecten. Ook leven ze in een bachelergroup. Mannetjes samen en de vrouwtjes samen. Bij de vrouwtjes mag één mannetje zijn. Wildebeasten gezien. Prachtige grote hoef dieren. Ze laten een soort stinkgeur achter als ze zich bedreigd voelen. Giraffen... Die zijn in dit park lichter dan op andere plaatsen. Dit komt omdat ze in dit park zijn begonnen met 9 giraffen en ze steeds door gefokt zijn waardoor er imbreds ontstonden. Er zijn er nu over de 100. Mannetjes herken je aan haren op de horens. Verder nog de Marula boom gespot. De vruchten kan je gebruiken om drank van te maken. Olifanten eten ze ook en worden een gevaar voor omwonenden, omdat ze dan zo dronken zijn. Zebra’s met jongen en in de verte toen we het stelletje weer ophaalde moesten we de witteneushoorn kunnen zien.. Maar ja dat had net zo goed een rots kunnen zijn. Veel te ver weg om er iets van te herkennen. We hebben ons hierna laten afzetten bij een restaurantje. Hier kwamen we de Brit, Ier en Amerikaan tegen die ons vergezelde met het eten. De dag begon met regenjassen aan en eindigde bij het zwembad in de zon. Naja eigenlijk in de discotheken van Livingstone. Alle mensen die we hadden ontmoet bij het BPhotel gingen mee stappen, waaronder ook Zambianen. Een gezellige avond/nacht gehad met leuke mensen.

Vissen in de Lower Zambezi
De avond ervoor vrienden gemaakt met een jongen genaamd Leo. Hij organiseert het raften en kajakken in de Victoria Falls. Hij was vrij vandaag en ging vissen. Afgesproken om met hem mee te gaan, maar eerst zijn Emiel en ik souvenirtjes gaan kopen voor onze lieve vrienden en familie. Het regende nog wat toen we smiddags terugkwamen en ik was even bang dat het niks zou worden. Zoals al de hele week was het weer met ons. Het klaarde op en het kon dan echt gaan gebeuren. Ik vroeg aan Sylvia en Fenna of ze zin hadden om mee te gaan en daar vertrokken we dan met ons vijven in een minibusje. Aangekomen op onze bestemming zagen we allemaal apen. Wat super leuk is. We moesten nog een stukje lopen en daar begon onze klim naar beneden. Een smal, stijl pad naar beneden door de jungle van de Victoria Falls. Vertrouwen op de jongen die we nog niet zo lang kende. Je weet maar nooit wat voor beesten hier zitten.. En dan bedoel ik slangen.... Met behoorlijk wat adrenaline klommen we naar beneden richting de Lower Zambezi. Wat een prachtige wandeling en wat een uitzicht. Na ongeveer 30 minuutjes waren we er denk ik. Allemaal rotspartijen, een kolkende rivier en de watervallen vanaf een ander gezichtspunt. Prachtig. Leo had twee houtjes met visdraad mee en een paar vishaakjes. Hier deden ze een soort oliebol aan en gooide vervolgens het lijntje in het water. Vlak voor me zag ik een grote vis het water uitspringen, krabbetjes, vlinders en hagedissen. Wat een mooie plek en zo vredig en privé.... Een plekje van de locals waar je als toerist niet snel komt. Al snel had Leo beet. Een visje van ongeveer 15 cm. Emiel gedreven als die was heeft hem flink verslagen met het vangen van 3 visjes. Ik zei Leo dat dat kwam door de geweldige uitleg van hem en zijn goede materiaal. De meiden nog even een duik en weer terug naar boven, voor het donker zou zijn. Een takke tempo omhoog.. Leo rende zoon beetje. Wij allemaal buiten adem. Op de helft kon ik niet meer. Toch nog even doorzetten. Gelukkig waren we al verder dan ik dacht. Het was gelukkig nog een klein stukje. We hebben de terugweg denk ik in 10 minuten gedaan. Boven vermoeid en zonder water. We liepen een stukje om nog de zonsondergang te zien.. Weer een prachtig uitzicht, waar je normaal niet snel zou komen. Helaas was het wat bewolkt.. Hebben we even genoten van het uitzicht en zijn terug naar de minibusjes gegaan. We lieten ons afzetten bij een cafeetje en hebben onze gevangen visjes daar laten klaarmaken. Leo getrakteerd op een etentje, want hij had ons zonder eigenbelang meegenomen op zijn vrije dag. Hij was wat voorzichtig met bestellen en dat sierde hem. Een erg leuke dag gehad met ons vijven.

Botswana, Chole safaripark
Gisteravond nog even op de valreep een safari geregeld. Sylvia, Fenna en Gerwin gingen ook mee. Onze nieuwe Nederlandse vrienden. Super leuke mensen en waarom niet met meer gaan. Ook Leo ging mee. Hij mocht gratis mee, want kende de man die de activiteiten organiseerde. Een uurtje in de auto en daar gingen we dan de grens over. Stempel in onze paspoorten en in een bootje. We moesten een rivier over om de grens van Botswana te kunnen passeren. Op het water vertelde ze ons dat we op een vier landen punt waren. Zambia, Zimbabwe, Botswana en Namibië. Verderop Hippo’s in het water en een safaritruck die op ons wachtte. We gingen eerst met elkaar een bootcruise doen over de Chobe. We zagen krokodillen, hippo’s, hoefdieren, buffels, vogels... Prachtig allemaal. Ook twee monitor lisserts die net bezig waren een krokodil nest aan te vallen. Ze aten alle eieren op. Bijzonder om te zien. Het was bewolkt, dus de nijlpaarden waren ook op land. Genoten van deze twee uur op het water.

Hierna zijn we gaan lunchen. De lunch was alleen niet voor onze vriend Leo, want hij was gratis. Hij zei dat die buiten wat ging eten... Maar ik wist zeker dat dat uit bescheidenheid was. Hij had geen Botswaans geld en we zeiden dat we dit onzin vonden. Hij kon gewoon mee eten en we zeiden tegen het personeel dat we wel zouden betalen voor hem. Wat een onzin. Uiteindelijk niks betaald en er was nog eten over :S. Hierna een gamedrive door het natuurpark met de meeste olifanten. Ze noemen het een plaag. Veel olifanten gezien. Van erg dichtbij ook. Kleintjes, vechtende olifanten, mannetjes die er alleen voor stonden, onder de schaduw, etende... Intimiderend en prachtig. Zolang je stil zit in de auto zien ze je als één object en niet als menselijke prooi. Mooie giraffen gezien en ook baby impala’s. Een super lelijk vogeltje gezien, maar toen het ging vliegen had het de mooiste kleuren. Prachtige uitzichten en gezellige mensen. Helaas was dit veel te kort, maar zeker de moeite waard. Helaas geen Leeuwen en Leopard.. Hopelijk zie ik die dan nog in Tanzania. Terug om op tijd de grens weer over te gaan. De corruptie staat in de paspoorten van de andere. Ze betaalde minder voor het visum dan zou moeten, omdat onze gids de juiste mannetjes kende. Ik hoefde geen visum, want ik ben tijdelijk Zambiaans burger. Eenmaal terug gedronken en de laatste stukjes kaas opgegeten met al onze nieuwe vrienden. Vroeg naar bed en de volgende dag met de bus naar Chipata.


Ik laat het nu even hier bij en schrijf vandaag of morgen mijn blog over het verblijf in Chipata met Emiel. Dikke doei! ;)
P.s. Ik denk dat ik al teveel foto’s he toegevoegd en dat ik het maximum heb gehaald.
Misschien zet ik er wel een paar op FB. xxx
(en sorry voor eventuele spelfouten. Te lui om het nog een door te lezen .. :o)